รักร้ายกับนายอันตราย (จบ)

     สายตาของฉันปะทะเข้ากับชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำที่กำลังยืนอีกฝากหนึ่งของถนน ผมดำสนิทที่ปิดบังคิ้วของเขาเล็กน้อย พร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลคู่งามคู่นั้น ทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ เหมือนดั่งตกอยู่ในห้วงแห่งมนตรา โลกทั้งใบกลับกลายเป็นสีชมพูไปโดยอัตโนมัติ อากาศร้อนที่กำลังแผดเผาร่างกายของฉัน กลับเย็นลงทันที หัวใจของฉันรู้สึกสงบที่ได้พบกับเขาคนนั้น

     นี่สินะ ที่เขาบอกว่า เมื่อไหร่ที่เราได้พบกับรักแท้ หัวใจของเราจะรู้สงบลงโดยอัตโนมัติ

     แต่ ว่า

     “อ้าว เขารีบวิ่งไปไหนซะแล้วล่ะ” ฉันพูดออกมาด้วยความเสียดาย เพราะตอนนี้เขาได้วิ่งหายไปเสียแล้ว

     “นั้นสิแก ว่าแต่ทำไมเขาต้องวิ่งด้วยล่ะ ดูมีพิรุธชอบกลแฮะ” ยัยหวานถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่หัวใจของฉันนั้นไม่ได้รู้สึกสงสัยกับยัยหวาน

     แต่หัวใจของฉันกลับรู้สึกว่า

     ฉันกำลังตกหลุมรักเขา

     เขาคือคนในฝันของฉัน

     และ ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไป โดยไม่ทำความรู้จักกับเขาเด็ดขาด เพราะไม่ใช่ว่าทุกคน ๆ จะได้ตกหลุมรัก เพราะเมื่อไหร่ที่คุณได้ตกหลุมรักก็จงอย่าปล่อยให้เขาจากไป โดยไม่ได้สร้างความทรงจำด้วยกันเสียก่อน

     “แกรออยู่ตรงนี้นะยัยหวาน เดี๋ยวฉันกลับมา” พูดจบฉันก็วิ่งออกไปตามทางที่ชายคนนั้นวิ่งไปทันที ไม่ได้ฟังเสียงบ่นของยัยหวานที่ตามหลังมาเลย

     ฉันวิ่งข้ามถนนมาอย่างว่องไว แต่ระมัดระวัง เพราะฉันจะตายก่อนได้พบเขาไม่ได้เด็ดขาด

ฉันวิ่งเลาะเข้าไปหลังตลาด จนในที่สุดฉันก็วิ่งตามเข้ามาจนทัน ฉันเห็นหลังของเขาแวบ ๆ จึงรีบวิ่งไปถึงตัวเขาให้ไวที่สุด ฉันคว้าแขนของเขาไว้ แต่แล้ว

     ปังงงงงงง

เสียงกระสุนดังขึ้น จนทำให้ฉันตกใจแทบกรี๊ดออกมา

ชายในชุดสูทสีดำคว้าตัวของฉันมอบลง เพื่อไม่ให้โดนลูกหลงจากปืน นี่มันเกิดอะไรกันล่ะเนี่ย